Kainatı toxumlamaq (Seeding the Universe)

This text poetically and philosophically explores humanity’s journey through existence, time, and space. It emphasizes that the pursuit of freedom and utopia is, in reality, an endless imprisonment. The relativity of time and space is examined, suggesting that while humanity spreads across the universe, it also contains the universe within its own thoughts. The text invites reflection on the idea that the cosmos may not only be sought externally but also within oneself, leaving open the question of the true nature of infinity and existence.

Dinlə! Diqqətlə dinlə! Uzaqlaşan ayaq səslərini duyacaqsan. Onlar getdilər. Artıq çox uzaqlardadırlar. Çoxdan yola çıxmışdılar. Gedərkən bizi də özləri ilə apardılar. Görəsən indi haradayıq...?

Biz dünyamızı tərk etdik. Düşünən bir beyin idi dünya, biz özümüzü tərk etdik. Arzularımızın ardınca getdik. O arzu ki, bizi utopiyaya qovuşduracaq, o utopiya ki, heç vaxt əl çatan olmayacaq. Odur bu yorğun beyni hər zaman məşğul edən, düşündürən və özünü tərk etməyə məcbur edən. O, dayanmadan zehnimizin içində bizi səslədi. Biz də onun səsinin ardınca getdik. Düşünmək üçün yarandıq və əgər həqiqətən varıqsa bunun yeganə səbəbi niyə var olduğumuzu anlamağa çalışmaqdı, anladıq. Ona görə dayanmadan o səsi axtaracağıq. Tapmaq üçün yox, var olmağa davam etmək üçün.

Dinlə! Eşidirsənmi?! Uzaqlarda bir yerlərdə torpağa kök salan bitkilər kimi köklər salırıq. Kainat bizim torpağımızdı. Onun hər qarışında toxumlarımızla yenidən cücəririk. Dünya isə çoxdan öldü. Bu kiçik mavi nöqtədən azad olduq. Bədənimizi arxada qoyub səsimiz, düşüncəmiz, işığımızla kainata yayıldıq. Zamanı qabaqladıq. Bir yanda yox olmamış digər yanda dəfələrlə yenidən var olduq. Şairlər yüz illərdir gecə ulduzlara baxıb şeir yazanda biz zatən orada idik. Azadmı olduq səncə? Yox, biz sadəcə azadlıq arzusuna məhkum olduq.

Biz zaman olduq, biz məkan olduq. Biz işıq ikən zülmət, zülmət olan yerdə həm də işıq olduq. Artıq yoxdu nə yaxşı nə pis. Biz eyni anda həm xehir, həm şər olduq. Birləşdirdik ütopiyanı distopiya ilə. Böldük kainatı sonsuz paralellərə. Bükdük zamanı, dünəni də sabahı da sığışdırdıq bu günə. Biz yalnız bu gün var olduq, bu gündə sonsuz olduq.

Dinlə! Nə uzaqlaşanların ayaq səslərini nə də yenidən cücərən kainatı. Özünü dinlə, öz beyninin içindən gələn səsləri duyacaqsan. Bəlkə də axtarmamalıyıq utopiyamızı göylərdə. Ehtiyacımız olan qaranlıq və sonsuz boşluqdursa, yum gözlərini. Hamısı oradadır. Bəlkə də biz bu mavi nöqtədən kainata yayılmadıq. Bəlkə də kainatı bu beyinin içinə sığdırdıq.

İstər başımızın üstünə olsun, istər beynimizin içində. İstənilən halda onlar getdilər və bizi də özləri ilə apardılar. Artıq bilirik; dünəndə, bu gündə və sabahdayıq. Yaxında, uzaqda, eyni anda sağda və soldayıq. Ancaq yenə də tam mənası ilə qavramaqdan acizdi əqlimiz. Nədir bu sonsuzluq, azadlıq, utopiya? Bəlkə də ona görədi, gecə ulduzlara baxanda, gündüz gözlərimi yumanda düşünürəm;

Biz indi burada ikən, görəsən orada, haradayıq...?

↑Back to Top